Mga Tula

Bahay-Bahayan




Oscar T. Serquia Jr






Dinig na dinig

ang kumukulong mantikang

pinagpriprituhan ng isda

ng nakasimangot na nanay.
“Abangan ang susunod na kabanata,”

ang sabi ng boses sa telebisyon

nang buksan ito ng bunsong

walang kamuwang-muwang.
Mahimbing

na humihilik

ang bundat na ama

sa lumang tumba-tumba
Ang kuya’y maingat

sa pagpapatalbog sa kanyang matigas

at bilugang bola.
Mahaba ang buhok

ng ate–maitim at makintab–

habang nakalugay, habang ito’y

sinusuklay-suklay.
Walang kibuan

sa loob ng bahay. Walang sinoman

ang nagtatangkang basagin

ang makapal na pader ng katahimikan,

ng galit,

ng kayabangan

sa sarili.
Sa taong ito, galit-galit ang lahat.

Sa taong ito, ang tahanan ay magiging bahay,

magiging isang kubo kung saan ang mga nakatira ay kwago.

Sa taong ito, ang pangalan ay magiging pangalan lamang.

Sa taong ito, ang kalaputan ng dugo ay tatapatan ng kalabnawan ng tubig.
Sa kabilang dako ng bahay,

milya-milya ang layo sa mga pader na puno ng poot,

lampas sa tunog ng kumukulong mantika ng ina,

sa ingay na dulot ng telebisyon ng bunso,

sa gumagaralgal na hilik ng ama,

sa ingat na ingat na talbog ng bola ng kuya,

sa kalantsing ng suklay ng ate,

may matandang lalake ang nakaratay sa matigas na kama,

dumudungaw-dungaw sa ibayong paraiso ng kanyang naagnas na kaluluwa,

naghihintay ng dalaw,

ng ngiti,

ng kahit isa man lang na kapamilya,

bago man lang siya mabaon sa lupa,

bago man lang magpantay
ang kanyang dalawang nirarayumang mga paa.

Bagong Bayani?




Michael Balba






Tayo raw mga Pinoy rito sa ibang bayan,

Tunay na dakila, tunay na uliran,

Mga Bagong Bayani sa ‘ti’y katawagan,

Bayaning pasakit, luha ang puhunan.
Kung Bagong Bayani tayong naturingan?

Bakit hindi natin ito maramdaman?

Kung ika’y uuwi sa mahal na bayan,

Ba’t sobrang hihigpit, tao sa paliparan?
May bayani nga bang di iginagalang?

Di dinadakila’t pinararangalan?

Sa loob ng “NAIA”, animo tulisan,

Bago makalabas, tunay na kaytagal.
Mahaba ang pila, marami pang tanong,

Ang iyong bagahe pilit kinuk’westyon,

Nakapagatataka, bakit nagkagano’n?

Ito ba ang dapat sa ‘ti’y isalubong?
Bakit kapag ibang lahi ang dumating,

Lalo pa at sikat, lahat napa-praning,

Silang aalayan, espesyal na tingin,

Mga Bagong Bayani, hindi pinapansin.

Di ba nila batid mga paghihirap?

Lahat ng pasakit na ating dinanas,

Mga Bagong Bayani sa ibayong dagat,

Luha at pighati ang laging kayakap.

Isang Panawagan




Michael Balba






Bakit nagkakaganito?

Anong nangyari sa bayan ko?

Sawa na ‘ko magbasa ng dyaryo,

Pagkat balita ay pare-pareho.
Sa tuwina ay nagtuturuan,

Mga pulitiko’y nagpapagalingan.

Laging sinasabi si ganito at si ganyan,

Maraming kaso, di dapat pagkatiwalaan.
Noong nanungkulan si Pang. Marcos,

Kahit noon ay isang musmos,

Laging naririnig ay pagbatikos,

Inang bayan daw ay di naaayos.
Naaalala ko nong naupo si Pang. Cory,

Tao sa EDSA noon ay pagkarami,

Ito raw ang makabubuti,

Sa inang bayang naduduhagi.
Noong pumalit si Pang. Ramos,

Bayan daw ay lalong naghikahos,

Dumami raw batang namamalimos,

Nadagdagan ang pamilyang kinapos.
Pumalit naman si Pang. Erap,

Sabi ay tunay na makamahirap,

Akala’y s’ya ang pag-asa sa pag-unlad,

Ngunit pangako nga ba ay napako lahat?
Nayong naman nakaupo si Pang. Gloria

Pag-unlad ng baya’y nalimot na.

Iba-iba naglalabasang istorya,

Nalimutan ang tunay na pagkakaisa.
May bukas kayang naghihintay

Sa Inang Bayang minamahal?

Sana lahat ng nahahalal,

Isapuso ang panunungkulan.
Di naman kasi makabubuti,

Pagkat Inang Bayan ang naaapi,

Kung laging iisipin ay sarili,

At pagkakaisa ay isasantabi.
Itong tula ko ay isang panawagan,

Isang paalala rin sa kinauukulan:

Magkaisa tayo at magmahalan,

Para sa pag-unlad ng Bayan.
Isang panawagan itong aking akda,

Isang panawagan mula sa simpleng makata,

Isang panawagan para sa ating bansa,

Isang panawagan na mapansin nawa!